Waardegedreven bejegening

      Geen reacties op Waardegedreven bejegening

Een waardegedreven bejegening van zelfmanagement/eigen regie kan samengaan met kostengedreven overwegingen. Daarvoor zijn nodig: helder verwachtingsmanagement, duidelijke kaders, vertrouwen in mogelijkheden van patienten, samenwerking en gelijkwaardigheid.bedenk hierbij dat de kostenoverwegingen niet primair het doel hebben mensen dingen af te pakken, maar ervoor te zorgen dat ondersteuning terecht komt bij patienten die dit het hardst nodig hebben.
gemeenschappelijke besluitvorming en motiverende gespreksvoering bieden daarbij de nodige kaders.
Een zelfmanagement ondersteunende bejegening en het daarbij horend taalgebruik dragen bij aan betere resultaten voor patienten en meer werkplezier.
(uit: Woordkeuze stimuleert of remt zelfmanagement: artikel geschreven door Ad Bergsma, Ellen Oosterkamp en Bertus Benning)

woordkeuze stimuleert of remt zelfmanagement

” Taal is een belangrijk instrument. Stimuleert uw taalgebruik samenwerking of blijft uzelf aan zet? Vaak hoor je- ik wil mijn patiënt in in zijn kracht zetten-. Hiermee blijft u als verpleegkundige eindverantwoordelijk. Een andere, veelgebruikte, zin is – we geven de regie terug. Zoiets zeg je niet als het uitgangspunt is dat patiënten zelf gaan over de invulling die ze aan hun leven geven.”

fragment uit artikel van Ad Bergsma, Ellen Oosterkamp en Bertus Benning over de worstelingen binnen de transformatie van zorg in bv. verzorgingshuizen.

verbinding

      Geen reacties op verbinding

Verbinding
De noodzaak van het maken van verbinding voor goede en duurzame besluitvorming

verbinding-behouden

De besluiten leveren niet dat op wat je zou willen. Je had gehoopt op andere uitkomsten. Je had ook gehoopt dan anderen er samen met jou een succes van zouden maken. Maar ja… de realiteit is anders. Wat nu?
Er moet iets veranderen en je kunt het niet alleen. Daar heb je anderen bij nodig. Voor sommigen vervelend voor anderen een heerlijke uitdaging.
En dan heb ik het met name over de wil om samen/ vanuit samenwerking de gewenste verandering te bewerkstelligen.
Het kan een gevoel van kwetsbaarheid geven. Echter daarin kan o.a. gelijkwaardigheid een behoorlijk tegenwicht bieden Dit tegenwicht is nodig om alles op tafel te krijgen wat nodig is om werkelijk verder te komen.
Hoe zorg je ervoor dat je een verandering met anderen bewerkstelligt?
En wat betekent het maken van verbinding daarin?
Het maken van verbinding betekent dat je een gesprek aangaat waarin je de ander leert kennen en daarbij nagaat welke doelen je samen nastreeft, welke zorgen je deelt, welke overtuiging je hebt etc. Kortom je bouwt samen een verhaal van verbinding en verbintenis op.
Waarom zou je dit doen?
Dit wil je omdat je wilt nagaan of je het telkens over hetzelfde hebt. Als je de taal van de ander leert begrijpen, stap je minder makkelijk in de valkuil van aannames en invullingen. En als je dan afspraken hebt gemaakt met elkaar weet je ook dat iedereen, ondanks de verschillen, deze dragen.
gezamenlijk gedragen besluiten zijn kostbaar omdat deze het in zich hebben om ook duurzaam te zijn.

out of the box

      Geen reacties op out of the box

Out of the box denken
out-of-the-box
Het is een hele bekende term geworden. Het is zelfs een management tool om te proberen zaken te doen kantelen of om andere ideeën naar voren te halen.
Zit er dan nog kracht in de term? Waarom begonnen we er ooit mee? Weten de mensen dan ook wat er van hun verwacht wordt?

Je kent dat wellicht wel: het loopt niet echt in de organisatie of de vergaderingen lopen stroef en altijd uit en iedereen is blij wanneer het afgelopen is. En als het afgelopen is, weet men regelmatig ook niet waar het nou precies over ging.
Dan is het tijd om na te gaan hoe dit weer vlot te trekken zodat het weer gaat lopen. Het is nu vrij gewoon geworden om dan aan Out Of The Box te denken. Ooit een inspiratiebron om anders tegen zaken aan te kijken en je mocht/moest vrij associëren. Men werd blij van die oefening. Het gaf energie en het gevoel dat je daadwerkelijk iets aan het veranderen was.

Na verloop van tijd merk je echter wel dat het rendement toch niet zo groot was als het moment zelf deed vermoeden. En wat gebeurde er eigenlijk tijdens dat Out Of the Box denken?
Om een voorbeeld te geven: Stel Parijs is niet meer een goede naam voor de beroemde stad. Het dekt de lading niet meer. Wat is dan een goede naam? Tijd om out of the box te denken.
Wat er gebeurt is dat men alternatieven gaat bedenken in de trant van Lutjebroek of Nooitgedacht. Echter dit zijn bestaande namen. Men denk niet aan Banaan of Zeewier. Men blijft in het denken gevangen in een vast gelegd programma. Out of the box denken is niet zo eenvoudig als het lijkt.

inkleurenHet begint er steeds meer op te lijken dat het een inkleur oefening is geworden. De kleurplaat is dezelfde maar er in plaats van verf denken we nu wasco en in plaats van blauw denken we nu rood. En is een strakke regie op de sessie. Maar wat is het effect van out of he box denken als de contouren waarbinnen gedacht mag/moet worden hetzelfde blijven. Nihil zou ik denken.
Maar wat is er dan voor nodig om ook de contouren los te laten? Wil je dat wel? Kan de organisatie of bedrijf dat aan? Of niet en is dan een andere oefening niet beter op zijn plaats?
Met andere woorden: welke ruimte geef je jezelf om daadwerkelijk out of the box te denken en hoe creëer je dan die ruimte? Wat is daar voor nodig?

Een belangrijk gegeven wat nodig is voor een succesvolle sessie is gelijkwaardigheid. Iedereen aan tafel die meedenkt is gelijhkwaardig. Dat klinkt logisch maar is in de praktijk best lastig omdat je te maken hebt met menselijke gevoeligheden. Denk aan faalangst of een slecht verlopen functioneringsgesprek.

Wil je hierover meer weten maar ook over de andere belangrijke zaken die het succes  van zo een bijeenkomst bepalen, neem dan contact met mij op

Besluitvorming in lokale samenleving

      Geen reacties op Besluitvorming in lokale samenleving

samenleving

Vormgeving van eigen kracht en eigen regie binnen de lokale samenleving.
(Wie neemt er nu uiteindelijk de besluiten en waarover)

Voor dit verhaal neem ik drie uitgangspunten:
1. Afwezigheid van een eenduidige definitie van eigen kracht leidt tot diverse invullingen van het begrip “eigen kracht” in de praktijk
2. Lokale overheden geven bijna unaniem aan dat zij meer verantwoordelijkheid hebben gekregen voor het vormgeven van goede ondersteuning op de gebieden jeugd, zorg, werk en inkomen en dat zij dit met minder geld moeten vormgeven.
3. Er is een keuze tussen geld-gestuurde zorg en waarde-gestuurde zorg.

 

Minder regieregie
De combinatie van de eerste twee uitgangspunten levert in de dagelijkse gang van zaken een geld-gestuurde vormgeving van zorg op. Wat er ook gebeurt, het moet voor minder geld gedaan worden. Het mag niet veel gaan kosten. Uitvoerenden, wijkcoaches, zorgpersoneel wordt op het hart gedrukt dat er veel niet meer kan en dat zij cliënten moeten wijzen dat zij nu ook eerst moeten kijken wat zij zelf kunnen doen en daarna hun netwerk moeten vragen om dingen te doen. Immers hoe meer de cliënten/burgers en hun netwerk zelf gaan doen, hoe lager de overheidskosten zullen zijn. Je merkt nu dat de geld-gestuurde oplossingen de samenwerking tussen de professionals en hun cliënten dicteert en onder druk zet. Een effect, waarschijnlijk onbedoeld, dat dit heeft is dat cliënten/burgers i.p.v. meer juist minder regie ervaren. Dit is een gevaar voor de duurzaamheid van de oplossingen.

invalshoek

Andere invalshoeken
Zou het ook anders kunnen? Zijn er ook andere manieren die uiteindelijk dezelfde resultaten hebben? Naar mijn mening wel.
Je kunt dezelfde financiële en inhoudelijke resultaten ook behalen door op een andere wijze te starten. Door andere invalshoeken te nemen.

a. Ja, de lokale overheden hebben meer verantwoordelijkheden gekregen zoals WMO en zorg voor jeugd. Daarvoor hebben ze ook veel geld gekregen. Niet zoveel als de provinciale overheid had, maar toch veel geld. De vraag is hoe je dit geld dan zo gaat inzetten dat je er over 10 jaar nog blij van wordt. De boodschap naar buiten toe, naar de burgers en cliënten zou dan zijn: i.p.v. we hebben minder; ja, we hebben geld gekregen om onze verantwoordelijkheid vorm te geven, echter we moeten er wel slim mee om gaan willen we dat voor de komende jaren ook kunnen borgen voor alle burgers/cliënten.

b. Het schetsen van een toekomstbeeld waardoor het duidelijk wordt wat je van iedereen verwacht en dat dit ook klopt met de wederzijdse rollen en verantwoordelijkheden. Ik stel hier het volgende voor: i.p.v. een definiëring een toekomstbeeld van eigen kracht: het gezamenlijk creëren van een (leef)omgeving waarbinnen de burger/cliënt zijn/haar krachten en mogelijkheden kan (her)vinden en borgen zodat hij/zij blijvend eigenaar van probleem en oplossing kan worden.

samenwerking

Samenwerking
Indien je deze twee invalshoeken koppelt aan de overtuiging dat samenwerking oplossingen genereert die het meest op maat zijn, krijg je een waarde-gestuurde zorg die uiteindelijk dezelfde resultaten zullen opleveren. Immers indien mensen in de samenwerking en bejegening hun eigen verantwoordelijkheid en mogelijkheden ervaren, zullen zij eerder geneigd te zijn op zelfredzaam en oplossend te werken. Wat de lokale overheid zal gaan merken in de portemonnee. Het vraagt om een bewuste keuze te maken over wie waar een besluit neemt in die samenwerking.